Pięciu nieuchwytnych przestępców

Drobny kolumbijski kieszonkowiec i złodziej aut, który zainteresował się dochodowym biznesem jakim była sprzedaż kokainy. W ciągu dekady stał się najlepiej zarabiającym, najpotężniejszym baronem narkotykowym – kontrolował obrót białym proszkiem w Ameryce Łacińskiej oraz eksport swego sztandarowego towaru do USA, Europy, a nawet Azji. W swej szczytowej formie Escobar kontrolował władzę (przekupywał i likwidował niewygodnych polityków), miał do dyspozycji samoloty, łodzie i wszelkiej maści pojazdy, a codziennie do jego kieszeni trafiał okrągły milion dolarów. 

Kontrolujący 80% światowego rynku kokainowego, Escobar dbał o swój PR – budował stadiony i pomagał najbiedniejszym warstwom społecznym. Nic dziwnego, że w oczach ubogich Kolumbijczyków  był prawdziwym bohaterem.

Kiedy nad jego głową zawisła groźba ekstradycji do Stanów Zjednoczonych i surowej kary nałożonej na niego przez amerykańskie sądownictwo, na początku lat 90. Escobar dobrowolnie oddał się w ręce stróżów prawa. 


Nie trafił jednak do zaszczurzonej, wilgotnej celi, pełnej odchodów i ogorzałych, wąsatych sodomitów, tylko skazany został na lata katuszy i cierpień we własnej luksusowej willi. Bezczelność „więźnia”, który nie tylko dość często swoją „celę” opuszczał, ale i zdarzyło mu się nawet i kogoś czasem „utłuc”, zmusiła władzę do przeniesienia Escobara do innego miejsca.

Pablo dał jednak nogę. 

Do akcji wkroczyły oddziały Navy Seals i Delta Force. Boss zakotwiczył się ukradkiem w Medellin i starał się nosa ze swej dziupli nie wystawiać. Tak łatwo mu jednak win nie odpuszczono. Plasujący się na siódmym miejscu wśród najbogatszych ludzi świata, kokainowy mafiozo został wkrótce namierzony. 
Jedna z „romantycznych” wersji końca tej historii mówi, że Escobar usiłował uciekać, skacząc po dachach budynków wśród świszczących kul i dyszących mu na plecach, uzbrojonych po zęby, komandosów. Mimo że kolejne pociski przeszywały jego ciało, Pablo nie oddał się w ręce napastników. Wolał samemu zakończyć obławę strzelając sobie w głowę. 

#2. Rzeźnik z Cleveland

Po strzelaninach i brawurowych ucieczkach, czas na scenariusz wyjęty wprost z mrocznego kryminału. W latach 1935 – 1938 na terenie miasta Cleveland działał morderca, który miał w zwyczaju rozczłonkowywać swe martwe ofiary. W ten sposób potraktował kilkanaście osób, z czego jedynie dwie udało się zidentyfikować. Na panewce spaliły próby złapania tego sympatycznego zabójcy. Zwykło się uważać, że za tymi rzeźnickimi działaniami stać mogła jedna z dwóch osób. Jedną z nich miał być Frank Dolezal – przestępca aresztowany pod zarzutem morderstwa. Niestety, podejrzany zmarł dość szybko po trafieniu do niewoli – prawdopodobnie w wyniku zbyt „intensywnego” przesłuchiwania przez policję.

Innym domniemanym "rzeźnikiem" był dr Francis E. Sweeney – lekarz, który w czasie I Wojny Światowej zajmował się amputacjami...

#3. Ned Kelly

Żyjący w XIX wieku australijski bandzior wyspecjalizowany głównie w napadach rabunkowych na banki. Stróże prawa mieli z nim spory problem – przez długi czas Kelly skutecznie gubił pościgi. Doszło nawet do tego, że policja zwróciła się po pomoc do Aborygenów, aby Ci pomogli w namierzeniu przestępcy.
Wiedząc, że do osady Glenrowan, gdzie przebywał bandyta wraz ze swą ekipą, zmierza pociąg wypełniony po brzegi policją, Ned Kelly wziął 70 zakładników i usiłował wykoleić pędzący parowóz. 

Nie udało się – legendarny przestępca musiał przygotować się na swą ostatnią walkę. W wyniku strzelaniny zginęli wszyscy członkowie jego gangu. Tymczasem kule odbijały się od ciała Kelly'ego - miał on na sobie domowej roboty kamizelkę kuloodporną. Żelastwo ważyło prawie 50 kg i skutecznie chroniło korpus i głowę bandziora. Policjanci zaczęli więc strzelać w jego nogi.Ranny Ned poddał się. 

Kiedy usłyszał wyrok śmierci rzekł do sędziego: „Spotkamy się kiedy umrzesz”. Z całą pewnością Ned dotrzymał swego słowa – odpowiedzialny za ogłoszenie wyroku sędzia wyzionął ducha dwa tygodnie później.

Na podstawie tej historii powstał film "Ned Kelly" z  Heathem Ledgerem w głównej roli. 

#4. Marvin Heemeyer (znany jako Kapitan Killdożer)

Pamiętacie „Drużynę A” i często powtarzający się motyw przerabiania furgonetki na maszynę siejącą zniszczenie? Najwyraźniej ten pan był fanem słynnego serialu.

Wszystko zaczęło się od sporu o ziemię, na której Heemeyer postawił swój sklep z tłumikami. Miasto zgodziło się na budowę cementowni w miejscu utrudniającym dojazd do firmy Marvina. Ten wielokrotnie  odwoływał się do władz miasta Granby. Bezskutecznie. Co więcej – za ustawianie samochodów na nie swojej własności oraz brak podłączenia do linii kanalizacyjnej kazano mu zapłacić grzywnę w wysokości 2500 dolarów.

Marvin kupił buldożer. Chciał go wykorzystać do zbudowania nowej drogi do swojej placówki. Miasto nie dało mu jednak na to pozwolenia. Szkoda było nie wykorzystać tej maszyny. Przez następne półtora roku Marvin zajął się tuningiem pojazdu. Buldożer obudowany został warstwami stali, pomiędzy które wlano beton. Tak opancerzona maszyna nie tylko była kuloodporna, ale i niewrażliwa na ładunki wybuchowe. Oprócz tego buldożer zaopatrzony był w dwa karabiny automatyczne, klimatyzację i kamery, dzięki którym kierujący nim człowiek mógł widzieć drogę.

W czerwcu 2004 roku, „Killdożer” przebił się przez były sklep Heemeyera, znienawidzoną cementownię, ratusz, komendę policji, dom burmistrza, redakcję gazety, która przez dłuższy czas obsmarowywała Marvina na swych łamach, dom sędziego i sklep z narzędziami, z którego właścicielem zdesperowany mężczyzna też miał na pieńku. Pomimo usilnych starań policja wspomagana przez SWAT była absolutnie bezsilna. Ani amunicja, ani granaty (wrzucane nawet do rury wydechowej) nie zatrzymały rozpędzonej maszyny. Po wyrżnięciu w sklep z narzędziami, pojazd utknął w budynku, a silnik odmówił posłuszeństwa. Widząc bezsens dalszego uskuteczniania „Carmageddonu”, Heemeyer poczęstował się ołowiem. Znaleziono go już martwego.
Suma strat wywołanych przez szalonego kierowcę to 7 milionów dolarów. Poza Marvinem nikt na szczęście nie zginął.

https://www.youtube.com/watch?v=hgDgVbRKRrM

Więcej zdjęć tutaj.

#5. Fidel Castro

Rządy kubańskiego dyktatora, według nieoficjalnych źródeł, kosztowały życie 100 000 osób (9 240 oficjalnie potwierdzonych). Oprócz tego Castro zarzuca się nagminne aresztowania politycznych wrogów i nieludzkie tortury. 

Od początku lat 60. sympatyzujący z ZSRR dyktator miał na pieńku z rządem USA. Nic dziwnego, że Amerykanie niejednokrotnie usiłowali Fidela „usunąć”. Oto kilka z prób i pomysłów uśmiercenia kubańskiego brodacza:

- Są dowody na to, że pracowano nad wpuszczeniem do radia, podczas oficjalnego przemówienia Castro, gazu z zawartością LSD. Dyktator miał zrobić z siebie błazna i w oczach narodu mocno stracić na charyzmie...

- Planowano też wsypać do dyktatorskiego obuwia substancję chemiczną, która spowoduje, że Fidel straci swą brodę.

- Podczas pertraktacji dążących do uwolnienia więźniów z Zatoki Świń, Castro miał dostać specjalnie przygotowany strój do nurkowania wypełniony grzybem, który powoduje m.in. ciężką chorobę skóry oraz paskudną gruźlicę. Plan spalił na panewce - okazało się, że nieco wcześniej Amerykanie podarowali już dyktatorowi strój do nurkowania...

- Innym pomysłem pozbycia się Fidela było podłożenie w jego ulubionym miejscu do nurkowania przepięknej muszli, wypełnionej ładunkami wybuchowymi. Projekt ten nie został jednak wprowadzony w życie.

Podobno łącznie 638 razy Castro miał paść ofiarą zamachu. Jak na razie wszystko wskazuje, że były dyktator i przywódca rewolucji kubańskiej opuści ten świat bez ingerencji osób trzecich...

Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7