Uczynna sekretarka, ochroniarze złodzieje i inne anonimowe opowieści

#1.

Nazywam się Janina, w skrócie Jasia. Pewnego dnia przyszłam do szkoły po nieprzespanej nocy, nieuczesana, niepomalowana i w jeszcze w losowych ubraniach. Miałam wtedy indywidualne konsultacje z pewnym nauczycielem, podczas których do sali weszła sekretarka z herbatką, mówiąc: „Jasiu, przyniosłam dla ciebie herbatę”. Nauczyciel poprosił, żeby ją zostawiła na stoliku, po czym pani sobie poszła. Ja byłam bardzo zdziwiona, ale pomyślałam, że po prostu aż tak źle wyglądam z powodu nieprzespanej nocy. Skoro pani sekretarka się postarała, postanowiłam, że nie chcę, żeby zrobiło jej się smutno. Wzięłam więc tę herbatę, wypiłam jeden łyk i zauważyłam zdziwione spojrzenie mojego nauczyciela. W tym momencie zaczęłam się trochę martwić moim zmęczonym wyglądem, obiecując sobie, że już nigdy nie będę spać tak krótko. Wzięłam kolejny łyk. I usłyszałam zdziwiony głos mojego nauczyciela: „Dlaczego pijesz moją herbatę?”.
Tak, nauczyciel miał na imię Jan...

#2.

Wpadam do sklepu motoryzacyjnego, mówiąc:
– Potrzebuję żarówkę światła STOP z tyłu, do mercedesa citana.
– Dobrze, że z tyłu. Te z przodu nam się już skończyły...

Dawno nie było mi tak głupio :(

#3.

Jestem samotną 23-latką. W akcie desperacji postanowiłam wybrać się na randkę w ciemno z chłopakiem poznanym w Internecie. Wystroiłam się jak jeszcze nigdy w życiu i poszłam do restauracji.
Czekałam na niego prawie godzinę, jednak on nie przyszedł. Poczułam się brzydka. Myślałam sobie: „Pewnie zobaczył mnie z daleka, wystraszył się i uciekł”. Opuściłam lokal ze spuszczoną głową.
Gdy szłam chodnikiem, mijała mnie kobieta z kilkuletnią córką. Gdy były już za moimi plecami, usłyszałam, jak dziewczynka pyta: „Mamusiu, czy to był Kopciuszek?”.

Nawet nie wiecie, jak było mi miło. Może i wystawił mnie facet, ale do końca dnia pamiętałam tylko słowa tej dziewczynki.

#4.

Mój dziadek powiedział dziś coś bardzo mądrego. Akurat wiozłem go do lekarza, gdy po raz drugi w przeciągu kilku minut zatrzymało nas czerwone światło. Wściekłem się, a wtedy dziadek powiedział: „Zawsze narzekasz na czerwone światło, ale nigdy nie cieszysz się z zielonego”.
Nie powiem, dał mi do myślenia.

#5.

Jestem ochroniarzem na dość sporym obiekcie. W miejscu, gdzie pracuję, są firmy produkujące m.in. karmę dla zwierząt, ale też wszelakiego rodzaju żywność dla ludzi. W momencie kiedy któraś z palet z wyżej wymienionymi produktami podczas przewożenia się wywróci, wszystko ląduje w kontenerze na odpady. Nieważne, czy się potłukło czy nie. Wszystko ląduje w koszu, mimo że jest to żywność zdatna do spożycia.

Z soboty na niedzielę w nocy, z kolegami z ochrony, obracamy kamery, przebieramy się z mundurów i jedziemy. Oczywiście swoimi samochodami, nasz służbowy ma wbudowany GPS. Zabieramy to wszystko, robimy paczki. Rozwozimy karmę dla zwierząt do schroniska. Żywność dla ludzi do domu dziecka bądź schroniska dla bezdomnych. Prawnie jesteśmy w tym momencie złodziejami. Nie wyobrażacie sobie nawet, ile jedzenia ląduje codziennie w koszu, bo takie są durne wymogi.
O tym, co robimy, wie tylko kilka osób z firm, które mówią nam co, gdzie i kiedy będzie wyrzucone.

#6.

Mając 8 lat, byłem wraz z rodziną na weselu kuzynki. Była późna godzina, rodzice poszli w tango, a ja pląsałem z innymi dziećmi, oczekując na deser, którym miały być płonące lody.
Gdy dostałem swoją porcję, oddaliłem się od reszty, by w spokoju zjeść posiłek. Jadłem z olbrzymią przyjemnością, lecz nie wiedziałem co zrobić z ogniem... No i zjadłem wszystko, co było na talerzu, wraz ze „świeczką” (myślałem, że to egzotyczny rodzaj lodów). Okropne uczucie w ustach.

#7.

7 lat temu zmarł mój tata. Pomyślicie sobie pewnie, że to nic takiego, zdarza się umrzeć. Nawet najlepszym :) Tatuś był zawałowcem, no i niestety alkoholikiem, nie pił często. Po wypiciu jednego piwa wpadał w tygodniowy, czasem dwutygodniowy cug. Leżał nieprzytomny, wstawał tylko do sklepu po flachę, rzygał pustym żołądkiem (pewnie tylko dzieci alkoholików zrozumieją, jak to wygląda, bo nie jest to spotykane zjawisko). Był dobrym człowiekiem, zabawnym, zaradnym i uczynnym. Nawet po pijaku nie robił awantur. Mama wyjechała za granicę „za chlebem”, brat mieszkał w internacie kilkadziesiąt kilometrów od domu, a mi zostały dwa tygodnie głodówy i męczarni (raz zamknął się w domu od środka i po powrocie ze szkoły spędziłam na schodach resztę dnia. Otworzył mi dopiero po 21). Nie miałam dokąd pójść, żadnej rodziny, a koleżanek się wstydziłam (w sensie tłumaczenia, że mam pijanego ojca na podłodze w salonie).
Dnia pewnego przyszedł kres mojej wytrzymałości i... zabrałam mu pieniądze, spakowałam się i postanowiłam wyjechać do rodziny (100 km od mojego domu). Na odchodne napisałam mu krótki liścik, że mam dość jego zachowania, że obiecywał poprawę, że nie jestem już jego córką. Masa głupot, ale właśnie tak się wtedy czułam. Nie miałam nikogo, musiałam radzić sobie sama. Wyjechałam. Ale nie na długo. Nazajutrz do rodziny zadzwoniła policja z prośbą o identyfikację zwłok. Mój tata wyjechał z domu pijany samochodem i zmarł na poboczu drogi z listem od córki w kieszeni.


Zapił się, po prostu się zapił. A ja mam brudne sumienie. Rodzina obwinia mnie, a dlaczego? Bo byłam zarozumiałym dzieckiem (15 lat), które nie umiało pomóc własnemu ojcu i jeszcze oskarżyło go o wiele nieprawdziwych rzeczy (list, który miał przy sobie, przeczytali wszyscy).
Nikt nie postawił się w mojej sytuacji i jest mi przez to cholernie przykro.