Rycerskie Sporty Walki to nic nowego – jako forma rozrywki i doskonalenia umiejętności rycerskich powstała w Europie między XI a XII wiekiem. Najbardziej cenione były starcia konnych, nie brakowało oczywiście i pojedynków w wykonaniu spieszonych rycerzy. Wachlarz broni był imponujący: kopie, lance, włócznie, miecze, topory, tasaki, halabardy, gizarmy, kiścienie itd. itp. I wszyscy to uwielbiali, w końcu nie ma nic lepszego jak zdrowa młócka.


Środek miasta, duszno, bijesz się z typem i szturchają cię kijem. Splendor przez duże „S”.

Tak jak w czasach bitwy pod Grunwaldem tak i dziś sport zdobywa uznanie. Może nie ma takich tłumów, dam i rozmachu, ale jedno pozostaje niezmienione – widowiskowość.

Zawodom nie da się odmówić emocji. Każdy cios jest wyprowadzony z pełną siłą. Nikt nie udaje, to nie jest kolejny niedzielny piknik o złoty dyszel gminy. Co tu dużo opisywać, najlepiej samemu zobaczyć co i jak:


Pewnie po obejrzeniu powyższego nasuwa się pytanie: A są tu jakieś zasady? Otóż są. Nie wolno zadawać sztychów (pchnięcia bronią), bić leżącego, uderzać w nieważne pola (takie jak tył kolana, krocze czy pionowe trafienia w kręgosłup). Cała zabawa w tego typu starciach polega na uziemieniu przeciwnika. Starcia rozgrywane są po 5, 10, 16 i 21 walczących na stronę. Im więcej, tym weselej!


Rycerze najczęściej korzystają z mieczy i tasaków, do tego tarcza, którą również można uderzać (rantować). Inni wolą bronie dwuręczne, wyglądem przypominające wszystko – od przerośniętego noża do masła po tłuczek to mięsa. Wszystko jednak, co rycerze mają w rękach posiada swoje odpowiedniki w ikonografii czy zabytkach. Zawodnicy starają się, by świat fantasy nie wstępował w turniejowe szranki.


Zbroje zawodników ważą od 19 do 30 kg. Dodajmy do tego jeszcze broń, dynamikę walki, trochę adrenaliny oraz nutkę patriotyzmu – i już wiemy z czego składa się rycerz, gdy staje w szranki. Sport jest gromadą pasjonatów, toteż zawodnicy wszystko fundują z własnej kieszeni. Ale radość przywalenia komuś toporem z całej siły sprawia, że nikt tych pieniędzy nie liczy.

Oczywiście poza konkurencjami drużynowymi są i pojedynki. Dzieli się je ze względu na używaną broń, najczęściej jest to: miecz i tarcza, miecz długi, miecz i puklerz oraz broń drzewcowa. W każdej z tych konkurencji chodzi o zdobycie większej ilości punktów niż przeciwnik w określonym czasie. Walki są mniej brutalne, ale za to bardziej techniczne.


Rycerskie Turnieje tworzą coś w rodzaju piłkarskiej ligi. Cykl turniejów wyłania zwycięzcę na dany sezon, do tego mamy spotkania towarzyskie i różnego rodzaju nieoficjalne mistrzostwa, jak chociażby w trakcie Dni Grunwaldu w lipcu.

Poza rozgrywkami krajowymi, istnieją szczeble międzynarodowe. Rycerska Kadra Polski istnieje 6 lat i przez ten czas zdążyła nie raz udowodnić, że towarem eksportowym Polski jest solidny wklep. W skrócie – polski orzeł w tym sporcie nigdy nie schodzi z podium. W 2015 roku, kiedy Mistrzostwa Świata gościły w Malborku Polacy zdobyli aż sześć złotych medali!


Mistrzostwa Świata organizowane są przez dwie federacje: HMBA (Historical Medieval Battle Association) oraz IMCF (International Medieval Combat Federation). Turnieje organizowane są w Europie, co nie jest do końca takie oczywiste, chociażby ze względu na uczestnictwo reprezentacji takich państw jak Stany Zjednoczone, Japonia, Nowa Zelandia czy RPA. Rycerska Kadra Polski najdalej jechała do Hiszpanii, gdzie w 2014 roku zdobyła wicemistrzostwo świata w starciach drużynowych oraz złoto w starciach indywidualnych (miecz długi i oraz miecz i tarcza mężczyzn).

W kadrze jest również miejsce dla kobiet. Nasze reprezentantki mają na koncie chociażby złoto za starcia 3 vs 3, srebro za miecz długi i broń drzewcową oraz brąz za miecz i tarczę. I to wszystko na wspomnianych mistrzostwach w Malborku.


Pod koniec miesiąca nasi rycerze wyruszają na drugi koniec Europy – aż do Portugalii – by między 26 a 29 maja bronić tytułu mistrza świata.